„Łokieć tenisisty” to dolegliwość pojawiająca się po zewnętrznej stronie stawu łokciowego. Może nasilać się przy ruchach ręki, zaciskaniu dłoni i potęgować przy wykonywaniu ruchów nawracania i odwracania przedramienia, a także przy ruchach wyprostnych w stawie nadgarstkowym i przy wyproście palców. Daje się zauważyć w postaci osłabienia ręki i wzmożonej jej męczliwości. Często ból promieniuje do przedramienia, a nasilając się, sprawia trudności w wykonywaniu czynności manualnych, przy chwytaniu, zaciskaniu pięści czy podnoszeniu przedmiotów. W stanie zaawansowanym dolegliwość może doskwierać nawet wówczas, gdy ręka pozostaje w spoczynku. Nie zawsze jednak ból po bocznej stronie łokcia jest oznaką „łokcia tenisisty”. O tym, czy tak jest w istocie, powiedzą: wywiad, badanie palpacyjne „podejrzanych” tkanek i testy diagnostyczne przeprowadzone w gabinecie fizjoterapeuty.
„Łokieć tenisisty” nie jest przypadłością jedynie osób grających w tenisa. Więcej, z przypadłością tą walczy nikły procent przedstawicieli tej dyscypliny w porównaniu do całej reszty zmagających się z tą kontuzją. A do tej grupy zaliczyć trzeba: informatyków, muzyków, pracowników biurowych, mechaników… Dlatego „łokieć tenisisty” uchodzi za chorobę zawodową niektórych profesji.
Przyczyną „łokcia tenisisty” są zmiany przeciążeniowo – zwyrodnieniowe (tzw. entezopatie) miejsc przyczepów ścięgien do kości, które powstają wskutek nakładających się w dłuższym czasie na siebie, mikrourazów. Najczęściej w sytuacjach, w których prostowniki nadgarstka poddawane są długotrwałym skurczom i to bez możliwości należytego odpoczynku i regeneracji. Dlatego dolegliwość ta powstaje przy nieprawidłowej biomechanice ruchu np.: przy długotrwałej, wielogodzinnej pracy przy komputerze, kiedy nadgarstki oparte są na stole, a dłonie lekko uniesione. Utrzymywanie rąk w takiej pozycji, w dłuższym czasie może doprowadzić do destrukcyjnych mikro zmian.
Ale co trudne do uwierzenia, „łokieć tenisisty” może powstać także przy niewielkim angażowaniu ręki. Dzieje się tak dlatego, gdy w mało aktywowanej kończynie dochodzi do powolnego zaniku mięśni i ścięgien. I kiedy taka mało ćwiczona ręka wykonuje ciężką pracę fizyczną, dochodzi do uszkodzenia ścięgien nieprzyzwyczajonych do sporych obciążeń.
Łokieć tenisisty należy do przypadłości, które trudno się poddają metodom tradycyjnym. Nie działają w tym wypadku leki przeciwzapalne, gdyż nie mamy do czynienia ze stanem zapalnym. Z kolei leki przeciwbólowe zwalczają objawy, a nie przyczyny, dlatego przyjmowanie ich jest rozwiązaniem na krótką metę. Najlepiej sprawdza się postępowanie wielotorowe, którego pierwszą zasadą jest odpoczynek, tak by uszkodzona tkanka miała czas i możliwość regeneracji i gojenia.
Dobrze sprawdza się terapia z użyciem osocza bogatopłytkowego. W postępowaniu terapeutycznym wykorzystuje się również metody mięśniowo – powięziowe, wzmacnianie osłabionych mięśni, uelastycznianie i rozciąganie tych nadmiernie napiętych. Pomocnymi są także: masaże, ultradźwięki i iniekcje steroidami.
Terapia, z reguły, przynosi zadowalające rezultaty. Objawy bólowe ustępują, a pacjenci mogą wrócić do swoich aktywności. Istotne w powrocie jest stopniowe obciążanie ręki. Warto w tym czasie pomyśleć także o profilaktyce. Zakładać specjalną opaskę, miejsca tkliwe smarować maściami, nie przeciążać łokci, stosować częstsze przerwy w pracy i stosować ćwiczenia kompensacyjne. W przeciwnym razie „łokieć tenisisty” ma tendencję do nawracania.
W cięższych przypadkach, gdy leczenie wymienionymi metodami nie przynosi oczekiwanych rezultatów pacjent kwalifikowany jest na operację. Po niej, ręka pozostaje w unieruchomieniu przez około trzy tygodnie, a powrót do pełnej sprawności będzie wymagać około trzech miesięcy. Ale takie przypadki należą do rzadkości i jest to ostateczność.
Jeżeli potrzebujesz pomocy fizjoterapeuty w Rzeszowie zapraszam do KONTAKTU!
Fizjoterapeuta Rzeszów