Kinesiotaping stosowany w leczeniu wad postawy to metoda łącząca efekty klasycznej medycyny z wykorzystaniem naturalnych procesów regeneracyjnych ludzkiego organizmu. Taping rehabilitacyjny pobudza tenże proces poprzez aktywację układu neurologicznego i układu krążenia. Metoda dynamicznego plastrowania została opracowana jeszcze początkiem lat 70-tych XX w., przez chiropraktyka Kenzo Kase. Prawdziwą popularność zyskała dopiero dwie dekady później. Zamierzeniem jej twórcy było opracowanie takiej terapii, która przynosiłaby pacjentowi korzyści w trybie ciągłym, a nie tyko w czasie, kiedy pacjent poddawany jest zabiegowi. Początkowo wykorzystywana w procesie rehabilitacji sportowców. Po uznaniu jej w środowisku lekarskim i rehabilitacyjnym została zaadoptowana w terapii leczenia wad postawy u dzieci, osób w podeszłym wieku. Jest traktowana istotnie jako terapia wspomagająca leczeniu wielu innych schorzeń (np. w ginekologii).
Taping w leczeniu wad postawy polega na takim rozmieszczeniu taśm rehabilitacyjnych, by te wpłynęły na korekcję niewłaściwej pozycji stawu, poprawiając mechanikę zarówno samego stawu jak i działających wokół niego mięśni. Redukując napięcia mięśniowe, taping rehabilitacyjny oddziałuje na receptory skórne, obniżając odczucia bólowe. W przypadku stosowania tapingu w leczeniu wad postawy skuteczność działania dynamicznego plastrowania wzrasta tym bardziej im bardziej dziecko jest zaangażowane w wykonywanie ćwiczeń. Aplikacja plastrów ułatwia młodym pacjentom wykonywanie ruchów korekcyjnych z jednoczesnym zachowaniem elastyczności mięśni w ich naturalnym zakresie ruchu. W zależności od korygowanej wady, zastosowany kinesiotaping jest w stanie utrzymać i utrwalić efekty osiągnięte w czasie terapii, poprawić jakość chodu u dzieci, zwiększyć ruchomość stawów, zmniejszyć dolegliwości bólowe i obrzęki.
Poza tym, dzięki swoim właściwościom i opracowanym metodom plastry bardzo dobrze sprawdzają się w przypadkach różnorakich kontuzji. Stosuje się je na: skręcenia stawu, uszkodzenia torebki stawowej, uszkodzenia łąkotek, zapalenia ścięgna Achillesa czy w przypadkach urazów przeciążeniowych.
W szerszym ujęciu, wskazaniami do kinesiotapingu są uszkodzenia narządów ruchu (po złamaniach czy skręceniach). Mają zastosowanie do wszelkiego rodzaju wad postawy jak: skoliozy, płaskostopie, koślawość lub szpotawość kolan, plecy okrągłe, odstające łopatki. Oczywiście to nie wszystkie przypadki, które można by poddać z dobrymi efektami pod działanie kinesiotapingu. Można tu wymienić jeszcze: zapalenie ścięgien, wszelkiego rodzaju obrzęki, hipermobilność stawów, wiotkość mięśni, zastoiny żylne, obrzęki limfatyczne, porażenia nerwów. Są stosowane na rozległe blizny i zbliznowacenia, niedowłady kończyn, rwę kulszową, dolegliwości bólowe barku. Są stosowane również na bóle w stawach krzyżowo-biodrowych, w odcinku lędźwiowo – krzyżowym, urazy więzadeł, ścięgien i stawów, resorpcji dużych krwiaków. A i tak nie wyczerpaliśmy wszystkiego.
Wraz z rozwojem metody, powstało wiele sposobów czy technik aplikacji plastrów, by przytoczyć technikę mięśniową, powięziową, więzadłową, korekcyjną czy limfatyczną.
Skuteczność kinesiotapingu polega na umiejętnym – w zależności od techniki – naklejeniu plastra. W przypadku metody korekcyjnej, najczęściej wzdłuż linii, według której pracują mięśnie. Prawidłowo przyklejone plastry w znaczny sposób pomogą zredukować lub całkowicie zlikwidować wspomniany dyskomfort napięciowy i utrwalić efekty korekcji. Naklejona z uwzględnieniem, zarówno przebiegu mięśnia jak i jego przyczepów taśma, unosi skórę zwiększając przestrzeń pomiędzy mięśniem, a skórą właśnie. Delikatnie naciągana skóra, sprawia, że pomiędzy nią, a powięzią zwiększa się wolna przestrzeń. Sprzyja to zwiększonemu przepływowi limfy, krwi i płynu komórkowego pomiędzy tkankami. Daje tym samym lepszy transfer substancji energetycznych i odżywczych przy jednoczesnym lepszym odprowadzeniu zbędnych produktów przemiany materii. W ten sam sposób usuwane są zastoiny, zwalczane stany zapalne. Poprawia się mikrokrążenie. Zostają aktywizowane procesy biologiczne, chemiczne i fizyczne zachodzące w skórze, a to z kolei przekłada się na przyspieszenie leczenia uszkodzeń i urazów tkanek miękkich.
Chociaż kinesiotaping w leczeniu wad postawy jest bardzo dobrze tolerowany, ma niestety kilka przeciwwskazań. Należą do nich: infekcje skóry, otwarte rany i zakrzepice żył głębokich. W tym ostatnim przypadku istnieje ryzyko oderwania i przemieszczenia skrzepu. Warto również wiedzieć, że taśm nie powinno się aplikować w miejscach poparzeń i na skórze nadwrażliwej. Do zabiegu nie kwalifikują się pacjenci dotknięci łuszczycą, innymi zaawansowanymi chorobami skóry, cukrzycą insulinozależną i trudno gojącymi się ranami. Nie stosuje się go również w trakcie korzystania z innych zabiegów fizykalnych. Zabiegów takich jak np.: światłolecznictwa ponieważ naklejone plastry utrudniałyby przenikanie promieni świetlnych.
Fizjoterapeuta Rzeszów