Co jakiś czas umieszczać tu będziemy artykuły dotyczące masażu, rehabilitacji, fizjoterapii.
Jak sobie poradzić z napięciowym bólem głowy
12 gru 2023
Masaż na obrzęk nóg
30 lis 2023
Terapia stawu skroniowo żuchwowego
15 lis 2023
Co to jest terapia powięziowa
6 lis 2023
Dyskopatia odcinka szyjnego kręgosłupa
5 lis 2023
Terapia sensoryczna Rzeszów – wszystkie czynności, które wykonujemy, angażują nasze zmysły. Dzięki nim, zmysłom: dotyku, wzroku, słuchu, smaku czy węchu, odbieramy informacje z otaczającego nas świata. Ale oprócz nich, o czym niewielu z nas zdaje sobie sprawę, mamy także zmysły proprioceptywny (czucia głębokiego pochodzącego z naszych więzadeł, mięśni, stawów) i przedsionkowy (zmysł równowagi). Oba, nie dość, że się uzupełniają to także współpracują ze sobą.
W związku z tym codzienne obcowanie z bodźcami wymaga sprawnego układu sensorycznego, zdolnego je odbierać i kierować naszymi poczynaniami. Zatem właściwy rozwój – zwłaszcza wśród najmłodszych – ma niebagatelne znaczenie dla funkcji poznawczych, zważywszy zwłaszcza na to, że proces kształtowania sensorycznego rozpoczyna się już w okresie płodowym.
Jest to o tyle istotne, że wszelkie zaburzenia tego układu skutkują brakiem prawidłowego przetwarzania bodźców zewnętrznych. Dziecko z zaburzonym układem sensorycznym ma wówczas trudności z wykonaniem i zaplanowaniem własnych działań, może być nadmiernie ruchliwe, posiadać kłopoty z koncentracją uwagi. Pojawiają się u niego zaburzenia w rozwoju koordynacji ruchu, umiejętności pisania czy czytania. Mały człowiek nie jest w stanie nadążyć z przetwarzaniem informacji płynących ze świata. Z tego powodu może reagować niekonwencjonalnie na wiele sposobów, np: wycofaniem z otoczenia zamykając się we własnej „bańce”; odpowiadać lękiem lub agresją; nadpobudliwością ruchową, popadać w autyzm.
I tu pomocną powinna być odpowiednio prowadzona terapia sensoryczna. Terapia sensoryczna ma na celu pomóc małym pacjentom z zaburzoną lub niedostatecznie rozwiniętą integracją bodźców sensorycznych. Jej zadaniem jest pokazanie i nauczenie prawidłowej reakcji na napływające wrażenia zmysłowe i oswojenie dziecka ich z różnorodnością. Terapia sensoryczna poprzez zestaw ćwiczeń i czynności poprawiających cały układ odbioru bodźców rozwija przy tym zmysł równowagi i zdolności psychoruchowe dzieci, porządkując wrażenia zmysłowe płynące ze otaczającego świata. Z czasem pozwala na ukierunkowanie celowego działania, uczy właściwych reakcji organizmu i umożliwia selekcję informacji.
Terapia sensoryczna jest tak właściwie ukierunkowaną zabawą, mającą nauczyć dziecko odpowiednich reakcji na bodźce zewnętrzne i wrażenia zmysłowe, a głównym jej zadaniem jest stymulacja procesów nerwowych. W myśl zasady: „ucząc bawić, bawiąc uczyć” porządkuje się i wypracowuje odpowiedzi na napływające bodźce za pośrednictwem różnych zmysłów. Pomocne są tu zabawy jak: jazda na deskorolce, huśtanie na hamaku, linie, zabawy przedmiotami z różnych materiałów i o różnym kształcie i fakturze, lepienie postaci z mas plastycznych i szereg innych… W trakcie terapii dziecko oswaja świat zewnętrzny wg. własnych potrzeb, uspokaja się i nie reaguje w sposób irracjonalny, specyficzny dla siebie, na napływające bodźce.
Efekty terapii są indywidualnie i zależne od każdego przypadku. Czasem zauważalne są już po kilku zajęciach, a czasem wymagają systematycznej pracy przez rok lub więcej. Ale w końcu przychodzą. Zanikają reakcje agresywne. W sposób widoczny zmniejsza się nadpobudliwość ruchowa. Dzieci zaczynają lepiej informować o swoich potrzebach, nawiązując interakcje z otoczeniem. Poprawia się u nich koordynacja motoryczna i zmysł równowagi. Dotąd nieprawidłowo używane przedmioty zaczynają być przydatne i wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem. Wzrasta zdolność koncentracji i skupienia na wykonywanej czynności. Do tej pory „przerażający” świat zaczyna dziecko przyciągać, intrygować i zaciekawiać. Znikają reakcje niepożądane jak: płacz, krzyk, histeria.
Fizjoterapeuta Rzeszów
Read more→Uczucie ciężkich nóg i jak się go pozbyć. Drenaż limfatyczny Rzeszów inaczej zwany masażem limfatycznym jest zabiegiem oddziałującym na układ limfatyczny w celu poprawy jego krążenia, a przez to i redukcji bólu i obrzęków. Przeznaczony jest dla osób mających kłopoty z krążeniem limfatycznym i obrzękami, ale i również dla tych, którzy szybciej chcą pozbyć się zarówno stanów zapalnych, cellulitu jaki i nadmiaru kilogramów.
Oprócz tego, że drenaż limfatyczny wpływa na zwiększenie przepływu chłonki i jej ponowną cyrkulację, to także korzystnie oddziałuje na same węzły chłonne, przyspiesza transmisję tłuszczu, w sposób znaczny poprawia metabolizm, ogólnie odpręża i relaksuje pacjentów.
Należy wiedzieć, że węzły chłonne odpowiadają za funkcje odpornościowe naszego organizmu (w węzłach chłonnych wytwarzane są odpowiedzialne za odporność limfocyty), pełniąc przy tym ważną rolę w dystrybucji płynu limfatycznego. U osób zdrowych nadmiar limfy zostaje wchłaniany przez naczynia krwionośne. Jednakże w stanach chorobowych, stanach zapalnych, dochodzi do zastoju chłonki, a tym samym do obrzęku limfatycznego. Dodatkowo, oprócz widocznej opuchlizny, obrzęki limfatyczne niosą ze sobą problemy z poruszaniem kończyny, dają uczucie jej ciężkości, bolesność oraz zgrubiałą i twardą skórę.
Obrzęk limfatyczny jest niczym innym jak upośledzeniem spływu limfy, który odbywa się z obwodu ciała ku sercu. W przypadku jego zatrzymania i zastoju, zgromadzony w nadmiarze płyn przesącza się w głąb tkanek i tam zaczyna zalegać, powodując niebezpieczne konsekwencje dla zdrowia, włącznie z koniecznością amputacji kończyny. Dzieje się tak gdyż, w przeciwieństwie do naczyń krwionośnych, naczynia limfatyczne stanowią układ otwarty.
Dlatego celem zabiegu jakim jest drenaż limfatyczny jest przywrócenie naturalnego i fizjologicznego przepływu tkankowego oraz odtworzenie możliwie jak najlepszych warunków regeneracji chorego układu. Zabieg jest w stanie zwiększyć objętość czasową limfy (czasu niezbędnego do naprzemiennego napełniania i opróżniania naczyń limfatycznych) i przyspieszyć transport wspomnianych limfocytów wytwarzanych w węzłach chłonnych.
Masaż limfatyczny przeprowadza się na kilka sposobów, zachowując jednak schemat postępowania (m. in.: kierunek wykonywanych ruchów). Samo postępowanie stanowi kombinację delikatnych powolnych, okrężnych i obrotowych ruchów, dodatkowo dostosowanych do stanu pacjenta. Zabieg może być wykonywany ręcznie lub mechanicznie. W przypadku masażu mechanicznego, aparaty do drenażu wyposażone są w specjalne mankiety, w których umieszcza się obrzękniętą kończynę. W poszczególne części takiego mankietu wtłaczane jest powietrze, które wytwarza podciśnienie stymulujące układ limfatyczny do pracy. Oba postępowania, zarówno ręczne jak i mechaniczne, składają się z dwóch etapów: przesuwania (przemieszczanie płynu) i odprężania (w czasie którego następuje ponowne napełnianie naczyń limfatycznych).
Efekty kuracji przeciwko obrzękom limfatycznym z pewnością przyspieszą: farmakoterapia, specjalne kremy i odzież uciskowa.
Do zabiegu drenażu limfatycznego kwalifikują się pacjenci z pierwotnymi i wtórnymi obrzękami limfatycznymi, bolesnymi obrzękami tłuszczowymi, żylno-limfostatycznymi oraz obrzękami pourazowymi i pooperacyjnymi. Coraz częściej masaż ten jest wykorzystywany także u sportowców jako jeden z elementów regeneracji powysiłkowej lub zabieg znoszący uczucie tzw. „ciężkich nóg”. Osobom z nadwagą polecany jest w kierunku redukcji cellulitu, a szerszemu spektrum pacjentów jako zabieg oczyszczający organizm z toksyn.
Niestety, mimo dobroczynnego działania drenaż limfatyczny ma także szereg przeciwwskazań. Należą do nich: ciąża i okres karmienia piersią, ostre stany zapalne, zakrzepice żylne lub tętnicze, urazy tkanek miękkich, zaburzenia układu krążenia (choroba niedokrwienna serca, niewydolność krążeniowa, rozrusznik serca, nadciśnienie tętnicze), jaskra, niewydolność wątroby, niewydolność nerek, aktywne choroby nowotworowe, choroby autoimmunologiczne, choroby zakaźne, wysoka gorączka zapalenie stawów, astma, znamiona skórne, miażdżyca, drętwienie kończyn, zapalenie naczyń limfatycznych, żylaki, niewydolność oddechowa, stany zapalne skóry.
Gabinet fizjoterapeutyczny Rzeszów
Read more→Bólu pleców nie wolno lekceważyć. Dlatego, nie mogąc znaleźć przyczyny ani sposobu na zapobieżenie tej przykrej dolegliwości, powinniśmy jak najszybciej udać się do specjalisty.
Każdy rodzaj bólu kręgosłupa jest w stanie skutecznie utrudnić funkcjonowanie, nierzadko wyłączając nas z szeregu codziennych czynności. Coraz bardziej powszechną przyczyną bólu pleców jest siedzący tryb życia. A trzeba tu wiedzieć, że pozycja siedząca jest dla kręgosłupa najmniej pożądaną. W dłuższej perspektywie czasu sprawia, że nasze naturalne krzywizny kręgosłupa zostają stopniowo znoszone, a odpowiadające za utrzymanie prawidłowej postawy mięśnie osłabione. Wraz z utrzymywaniem długotrwałej pozycji siedzącej odczuwalne jest coraz bardziej dotkliwe napięcie, przeciążenie i dolegliwości bólowe.
Te z kolei generują nieprawidłowości w poszczególnych odcinkach:
Dodatkowo, siedzącemu trybowi życia, sprzyja wzrost wagi, a to kolejny czynnik zgubny dla naszego kręgosłupa. Otyłość sprawia, że na kręgosłup działa znacznie większy nacisk, czego następstwem są wszelkie dolegliwości, głównie jego dolnego odcinka, z dyskopatią (przemieszczaniem dysków i uciskiem struktur rdzenia kręgowego), rwą kulszową, udową czy kręgozmykiem włącznie. Tworzące się zmiany w krążkach międzykręgowych, popularnych dyskach, i nierzadko idące z nimi w parze, zwężenie kanału kręgowego, niemal w ok. 90% przypadków, odpowiedzialne są za dolegliwości bólowe.
Ale przyczyn bólu kręgosłupa może być znacznie więcej. Odpowiedzialne za dolegliwości mogą być: naciągnięte mięśnie, uszkodzone stawy międzykręgowe, ich zwyrodnienie lub zwyrodnienie kanału kręgowego, wspomniane degeneracje krążków i dyskopatie, stany zapalne okolicy kręgosłupa czy choroba nowotworowa.
Szerokie spektrum potencjalnych czynników sprawia, że zdiagnozowanie przyczyn bólu kręgosłupa często nie jest takie łatwe. Zwłaszcza gdy mamy do czynienia z bólem nieswoistym, kiedy nie można w sposób jednoznaczny ustalić bodźca sprawczego. Ale nawet w takich przypadkach – braku możliwości rozpoznania przyczyny bólu kręgosłupa – można go skutecznie leczyć. Pomocnymi w postawieniu trafnej diagnozy będą z pewnością: badanie rentgenowskie, tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny.
Leczenie bólu kręgosłupa, zwłaszcza w pierwszym, ostrym etapie, można zacząć od przyjmowania leków przeciwbólowych i rozluźniających, przybierania pozycji ułożeniowych zmniejszających napięcie mięśni i okładów rozgrzewających. Ulgę tu mogą przynieść domowe sposoby wykonywania okładów: z octu jabłkowego, oleju kokosowego, ciepłego ryżu, gorących kąpieli, ogrzewania poduszką lub kocem elektrycznym.
Samo leczenie bólu kręgosłupa jest procesem złożonym, często kilkuetapowym i dlatego powinno być dobierane indywidualnie, do każdego pacjenta i jego konkretny przypadek. Najlepsze efekty osiąga się wówczas, gdy leczenie będzie stanowić wypadkową zarówno postępowania z zakresu kinezyterapii (leczenia ruchem – ćwiczeniami), jak i fizykoterapii (oddziaływania bodźcami fizycznymi, w tym wypadku: fototerapią – w tym laser, elektroterapią, hydroterapią, magnetoterapią, krioterapią (leczenie zimnem), ultradźwiękami, a także masażem i zabiegami medycyny alternatywnej (tj. akupresurą lub akupunkturą).
W rzadkich wypadkach, gdy postępowanie rehabilitacyjne nie rokuje, wymagany może być zabieg chirurgiczny.
Pomni jednak sprawdzonego porzekadła, że „lepiej zapobiegać niż leczyć” powinniśmy zadbać o własny kręgosłup znacznie wcześniej zanim da on znać o sobie. Warto odpowiednio wcześniej zadbać o aktywność fizyczną, odpowiednią dietę, gimnastykę, redukcję stresu, zmianę niektórych nawyków i przyzwyczajeń, np. wskazana jest poprawa ergonomii pracy czy u pań rezygnacja z chodzenia na wysokim obcasie.
Jeżeli chcesz się umówić do naszego fizjoterapeuty w Rzeszowie zapraszamy do KONTAKTU!
Dobry Fizjoterapeuta Rzeszów
Read more→Najlepsze ćwiczenia w odciążeniu Rzeszów – ćwiczenia czynne w odciążeniu stanową jeden z elementów rehabilitacji. Ten rodzaj ćwiczeń zaleca się pacjentom po długotrwałym unieruchomieniu, przy niedowładach, porażeniach, zanikach mięśniowych i w stanach znacznego osłabienia siły mięśniowej, przy zmianach zwyrodnieniowych stawów i ograniczonej ich ruchomości, przy niepełnym zroście kostnym i po złamaniach.
Ćwiczenia czynne w odciążeniu wykonywane są samodzielnie przez pacjentów. Ich niewątpliwą zaletą, zwłaszcza w wyżej wymienionej grupie pacjentów, jest to, że ćwiczony odcinek ciała, lub kończyny jest – jak wskazuje sama nazwa – odciążony, przez co jego wykonanie jest o wiele łatwiejsze. Pacjenci osłabieni, często o niewielkiej sile mięśniowej są wstanie wykonać zaordynowane ćwiczenie, które bez odciążenia byłoby niemożliwe do wykonania. Już pokonanie samego ciężaru własnej kończyny skutecznie umożliwiło by ten zamiar.
Odciążenie ćwiczonego odcinka uzyskuje się kilkoma sposobami. Najpopularniejszym z nich są podwieszki bloczkowe stosowane w tzw. UGUL-u (Uniwersalny Gabinet Usprawniania Leczniczego) – swoistej metalowej klatce o kratownicowej konstrukcji. Za ich pomocą można podwieszać kończyny lub nawet całych pacjentów, a ćwiczenia wykonywać we wszystkich płaszczyznach. Dodatkowo, w miarę usprawniania pacjenta, poprzez podpinanie podwieszek pod różnym kątem, można regulować opór.
Innym sposobem odciążania jest podtrzymywanie za pomocą rąk terapeuty. Odciążać można także poprzez redukcję oporu powodowanego przez tarcie na ćwiczonej powierzchni. W tym celu pod ćwiczoną kończynę podkłada się np.: śliskie materiały lub rolki terapeutyczne. Dobrym środowiskiem odciążającym jest woda, dlatego zajęcia w wodzie stanowią w rehabilitacji istotny element terapeutyczny.
Generalnie ćwiczenia w odciążeniu: przeciwdziałają zanikom mięśni, zapobiegają przykurczom w stawach, służą przyrostowi siły i zwiększeniu zakresu ruchu, poprawie koordynacji nerwowo-mięśniowej oraz zmniejszeniu bólu. Nie bez znaczenia dla efektów rehabilitacji z wykorzystaniem ćwiczeń w odciążeniu jest fakt, że są one lubiane i bardzo dobrze tolerowane przez pacjentów, a szybkie efekty uzyskiwane dzięki nim mobilizują rekonwalescentów do dalszej pracy i usprawniania.
Wykonywane prawidłowo, zgodnie z poleceniami rehabilitanta, są całkowicie bezpieczne i nie powodują dyskomfortu, a ewentualne dolegliwości bólowe, mogące pojawić się po ćwiczeniu zwykle ustępują do dwóch godzin po zakończeniu zajęć.
Jednakże, mimo że bezpieczne, ćwiczenia czynne w odciążeniu mają pewną grupę przeciwwskazań. Nie powinni ich wykonywać pacjenci, którzy mają:
świeże zwichnięcia i urazy stawów stany po złamaniach z niepełnym zrostem ostre zapalenia stawów i tkanek okołostawowych uszkodzenia mięśni stany zapalne naczyń i tkanek miękkich stany pooperacyjne i pozabiegowe przed usunięciem szwów podwyższoną temperaturę uszkodzenia skóry i tkanek miękkich ból, który występuje w trakcie ćwiczeń wysokie ciśnienie (powyżej 100/160) są bezpośrednio po badaniach z użyciem kontrastu po nakłuciach dolędźwiowych ogólny ciężki stan.
Gabinet fizjoterapeutyczny Rzeszów
Read more→Konsultacja fizjoterapeuty Rzeszów – Gabinet Fizjo Effect. Dotychczas fizjoterapeuci nieodłącznie kojarzyli się z prowadzeniem postępowania terapeutycznego. Jednakże znajomość tematu, metod i nierzadko wieloletnie doświadczenie, w wielu przypadkach, pozwala im być także dobrymi diagnostami. Niejednokrotnie pacjenci korzystają z konsultacji fizjoterapeutów w określeniu indywidualnego planu fizjoterapii pacjenta. Innym powodem może być dobór odpowiedniego rodzaju postępowania rehabilitacyjnego, zabiegów fizykalnych oraz cykliczność ich zastosowania.
I choć w obszarze rehabilitacji medycznej zawiera się: leczenie bólu, urazów, schorzeń narządu ruchu, schorzeń neurologicznych i szeroko pojęta rekonwalescencja pooperacyjna, to coraz więcej miejsca w rehabilitacji poświęca się diagnostyce, zwłaszcza, że fizjoterapeutami są coraz częściej lekarze o takiej specjalności.
Dlatego konsultacja fizjoterapeuty jest nie tylko wygodnym ale i profesjonalnym wsparciem wysoko wykwalifikowanego specjalisty. Jej celem jest najczęściej zdiagnozowanie problemu zdrowotnego oraz opracowanie możliwie najlepszego programu terapeutycznego dostosowanego do indywidualnych potrzeb pacjenta. Z konsultacji u fizjoterapeuty korzystają głównie pacjenci, chorzy i cierpiący na dolegliwości układu ruchu, którzy z powodu bólu mają często ograniczoną sprawność ruchową, odczuwając przy tym spory dyskomfort codziennego funkcjonowania.
W czasie konsultacji fizjoterapeutycznej pacjenci uzyskują kompleksowe wsparcie z zakresu: rozpoznania, rodzaju i stadium zaawansowania danego schorzenia, możliwości jego leczenia i rehabilitacji, a do tego indywidualny program fizjoterapeutyczny wraz z częstotliwością zabiegów z zestawem ćwiczeń do samodzielnego wykonywania. Przy okazji otrzymują odpowiedzi na pytania i wątpliwości własnego przypadku. W razie konieczności mogą zostać skierowani na dalsze badania specjalistyczne (np. RTG, USG, RM, TK) lub konsultację z lekarzem innej specjalizacji (np. reumatologiem, neurologiem). Co istotne, coraz częściej, pacjenci nie muszą posiadać skierowania na rehabilitację od lekarza specjalisty, gdyż może na nią zakwalifikować fizjoterapeuta. Dzięki temu znacznie szybciej zostaje wdrożone postępowanie rehabilitacyjne i znaczne skrócony – odgrywający przecież w rehabilitacji niebagatelną rolę – czas.
Warto również wiedzieć, że oprócz grupy osób chorych, coraz więcej korzystających z konsultacji fizjoterapeuty to osoby zdrowe. Dbające o swoją sprawność, chcące osiągać lepsze wyniki lub rozpocząć przygodę ze sportem na różnym jego etapie, tak by zapobiec w przyszłości potencjalnym urazom i kontuzjom.
Gabinet Fizjoterapeutyczny Rzeszów
Kręcz szyi – rehabilitacja. Kręcz szyi to rodzaj dysfunkcji, która objawia się silnym napięciem mięśni karku. Konsekwencją jest ból, silne napięcie mięśni, ograniczenie ruchu i wymuszone pochylenie głowy w jednym kierunku. Przypadłość ta może mieć postać lewo (gdy szyja odchyla się w lewo, a głowa w prawo) lub prawostronną (szyja odchylona w prawo, głowa zaś w lewo). Może być pochodną wady wrodzonej, nabytej lub ułożeniowej. Generalnie, podstawową przyczyną kręczu szyjnego są zmiany w obrębie mięśni kręgosłupa szyjnego lub mięśni szyi.
Kręcz szyi jest dolegliwością dosyć często występującą u najmłodszych. Zwykle powstaje na podłożu mięśniowym lub kostnym. W przypadku fundamentu mięśniowego, wynika on ze skrócenia mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego.
Kręcz pochodzenia wrodzonego wywodzi się z wadliwego ukształtowania kręgów, które finalnie mogą prowadzić do asymetrii kręgosłupa. U małego dziecka może istnieć w postaci bezbolesnej co nie znaczy, że nie ma negatywnego wpływu na dalszy rozwój. Rzutuje na motorykę dziecka, skutkując opóźnieniem w rozwoju ruchowym. Zwłoka w leczeniu może mieć konsekwencje w postaci deformacji głowy i twarzy, jak choćby w:
Innym rodzajem kręczu szyjnego jest jego postać ułożeniowa, spowodowana nieprawidłowym położeniem dziecka w łonie matki. Ma ona charakter nawykowy, a w połączeniu ze zdrowymi tkankami, daje gwarancję samoistnego i w miarę szybkiego powrotu do zdrowia, zwykle po kilku tygodniach. W rehabilitacji tego rodzaj kręczu u najmłodszych, zaleca się:
Z kolei kręcz szyi nabyty to najczęściej pochodna: urazów kręgosłupa, wady wzroku (niedowidzenia) lub słuchu (niedosłuch), które wymuszają na pacjencie utrzymywanie stałej, niewłaściwej pozycji głowy. Ten rodzaj kręczu wywołać może również wzmożone napięcie mięśni szyi, niedowład mięśni szyjnych, procesy zapalne niektórych chorób (gruźlica, ropne zapalenie szyi, zapalenie węzłów chłonnych, zapalenie migdałków, wyrostka sutkowatego), choroby reumatyczne, choroby układowe (np.: w chorobie Racklinghausena); dyskopatia, nieprawidłowe nawyki lub dystonia (choroba układu nerwowego, prowadząca do mimowolnego wykonywania nienaturalnych ruchów, np.: do przechylenia głowy na bok lub jej skręcenia w stronę przeciwną). Często jednak przyczyna kręczu szyi pozostaje nieznana. Wówczas określa się go jako tzw. kręcz idiopatyczny.
I chociaż symptomy kręczu szyi, w zależności od typu, mogą się nieznacznie różnić, to niezależnie, oprócz objawu podstawowego, którym jest nienaturalne i niefizjologiczne odchylenie głowy ze wzrokiem skierowanym lekko w górę, o jego obecności świadczą: brak możliwości swobodnego poruszania głową, sztywność i ból karku, wzmożone napięcie mięśni szyi, obrzęk mięśni szyi, bóle głowy, odchylenie podbródka na jedną stronę.
Leczenie i rehabilitacja kręczu szyi wymaga szerokiego podejścia tematycznego. W postępowaniu leczniczym, w zależności od stanu (ostry czy przewlekły) wykorzystuje się farmaceutyki, zabiegi fizjoterapeutyczne, zaopatrzenie ortopedyczne lub rzadziej, zabiegi chirurgiczne.
U dorosłych kręcz szyi leczy się wykorzystując działanie zastrzyków z toksyny botulinowej, która działa na mięsień paraliżująco, doprowadzając do jego rozluźnienia. Z kolei kręcz reumatyczny dobrze reaguje na niesteroidowe leki przeciwzapalne.
Niezbędnym elementem procesu rehabilitacyjnego kręczu szyi jest fizjoterapia. W jej zakresie stosuje się terapię manualną, masaż, techniki uciskowe na punktach spustowych, stopniowe rozciąganie, rozluźnianie i wydłużanie skróconego mięśnia. Za jej pomocą przywraca się kontrolę nad prawidłową postawą ciała. Dobre efekty przynosi wspomagająca rola fizykoterapii z zabiegami: jonoforezy, naświetlania lampą Sollux i laseroterapią.
W leczeniu kręczu szyi sprawdza się także plastrowanie czyli popularny kinesiotaping. Działa on rozluźniająco na mięśnie, zmniejszając natężenie przykurczu, łagodząc dolegliwości bólowe i wzmacniając osłabione mięśnie.
W korekcji kręczu karku zastosowanie znajdują również kołnierze ortopedyczne, utrwalające prawidłową pozycję głowy. Jednak zbyt długo noszone mogą prowadzić do wyręczenia mięśni z ich podstawowej roli.
W opornych i skomplikowanych przypadkach kręczu szyjnego nieodzownym może być leczenie operacyjne. Dotyczy to głównie przypadków mięśniowych, a ich wyprowadzenie opiera się na przecięciu mięśnia w miejscu przyczepów.
Gabinet fizjoterapeutyczny Rzeszów
Read more→Rehabilitacja kręgosłupa szyjnego Rzeszów. Odcinek szyjny jest szczególnie wrażliwym fragmentem kręgosłupa, podatnym na wszelkie urazy, przeciążenia i kontuzje. Wynika to ze stosunkowo dużej ruchliwości tego odcinka w stosunku do reszty kręgosłupa. Dodatkowo, brak dostatecznej stabilizacji mięśniowej w porównaniu z innymi segmentami i wielopłaszczyznowe rodzaje obciążeń w powiązaniu z jego możliwościami ruchowymi sprzyjają powstawaniu uszkodzeń czy nawet zniszczeń. Sama obecność głowy na jego szczycie działająca na zasadzie odwróconego wahadła powoduje przy nawet niewielkich siłach, przeciążenia, które przekładają się na ryzyko poważnego uszkodzenia. Mechanizm wywołujący urazy może być dwojaki:
Bez względu na rodzaj mechanizmu jego skutkiem przeważnie jest uszkodzenie prowadzące do destabilizacji odcinka, wiążące się z utratą zdolności kręgosłupa do przenoszenia obciążeń lub zmian strukturalnych. Te z kolei mogą doprowadzać do deformacji z towarzyszącymi im podrażnieniami lub z uszkodzeniem rdzenia kręgowego czy nerwów rdzeniowych włącznie (w odcinku szyjnym jest ich 8 par). Oba rodzaje uszkodzeń wymagają jak najszybszego leczenia chirurgicznego, a następnie profesjonalnej rehabilitacji.
Czasem dolegliwości bólowe górnego odcinka kręgosłupa są wynikiem zaburzenia napięcia mięśni szyi lub dyskopatii. Często ma to związek z rodzajem wykonywanej pracy (np. biurowa, jak w przypadku urzędników czy informatyków). Długotrwałe utrzymywanie nieergonomicznej pozycji przy niedostosowanym stanowisku bardzo często powoduje pojawiające się w kończynach górnych: mrowienia, drętwienia, pieczenia palców, bóle barków lub łokci. Nie leczone, wraz z postępującą artrozą (schorzeniem będącym zaburzeniem równowagi pomiędzy syntezą a rozpadem chrząstki stawowej) prowadzą do przedwczesnego zwyrodnienia (zużycia) szyjnego odcinka kręgosłupa.
Zmiany zwyrodnieniowe powstają latami, stąd ich początek jest niezauważalny lub łagodny. Zwykle proces ten zostaje zainicjowany na długo przed pojawieniem się pierwszych objawów. Jednak nieleczony z czasem powoduje stopniowy odzew ze strony organizmu. Pierwszym symptomem takiego stanu rzeczy są dolegliwości bólowe, zazwyczaj promieniujące od odcinka szyjnego do kończyny górnej, wraz z pojawiającymi się zaburzeniami czuciowymi. W przypadku kończyn górnych, oprócz doznań czuciowych, może wystąpić realny deficyt siły mięśniowej wraz z upośledzeniem niektórych czynności manualnych. Zmianom zwyrodnieniowym mogą również towarzyszyć: bóle głowy, zaburzenia widzenia, zaburzenia koordynacji lub równowagi.
Rehabilitacja kręgosłupa szyjnego wymaga specjalnej uwagi. Proces ten powinien mieć charakter kompleksowy łącząc zarówno terapeutyczne właściwości ruchu jak i zdobycze z zakresu fizykoterapii. W wielu przypadkach zmian nie da się cofnąć. Można je hamować i łagodzić ich skutki pomagając pacjentom w powrocie do komfortu wykonywania czynności dnia codziennego.
Leczenie kręgosłupa szyjnego w początkowej fazie ostrej, powinno się sprowadzać do unieruchomienia szyi, przyjęcia środków przeciwbólowych z ostrzyknięciem wrażliwych miejsc włącznie (lidokainą albo z użyciem środków rozluźniających mięśnie). W rzadkich przypadkach wskazane jest zastosowanie wyciągu lub kołnierza szyjnego. Ulgę mogą przynieść gorące okłady. Zwykle parę dni wystarczy aby dolegliwości ustąpiły lub pozwoliły na miarę normalnie funkcjonowanie.
Po ustąpieniu ostrych objawów pacjentowi powinno się wdrożyć jak najszybciej ćwiczenia wzmacniające mięśnie szyi, reedukację posturalną i edukację obejmującą niektóre z dotychczasowych złych nawyków. Dopiero po ustąpieniu fazy bólowej można przystąpić do ćwiczeń czynnych przywracających pełny zakres ruchu i giętkości szyi. Wprowadza się do programu rehabilitacyjnego: terapię manualną, mobilizację tkanek miękkich i powięzi, poizometryczną relaksację mięśni szyi i obręczy barkowej, terapię punktów spustowych, ćwiczeń stabilizujących łopatki, ćwiczeń odcinka piersiowego, masaż lub kinesiotaping.
Równolegle warto wdrożyć – wspomagającą proces rehabilitacji kręgosłupa szyjnego – fizykoterapię. Ukierunkowuje się ją na poprawę stanu osłabionych mięśni i złagodzenie utrzymujących się dolegliwości bólowych. W tym celu wykorzystuje się zabiegi z zakresu:
Rehabilitacji kręgosłupa szyjnego powinno cały czas towarzyszyć odtworzenie prawidłowego nawyku utrzymywania postawy ciała, ustawienia głowy, ograniczenie ryzyka nawrotów dolegliwości i poprawienie codziennego funkcjonowania pacjentów.
Leczenie zachowawcze kręgosłupa szyjnego, prowadzone przez dobrego fizjoterapeutę przynosi zadowalające rezultaty. Ale w myśl zasady” „lepiej zapobiegać niż leczyć” należy zadbać o stan tego odcinka kręgosłupa odpowiednio wcześniej – zanim wystąpią dolegliwości.
Gabinet fizjoterapeutyczny Rzeszów
Read more→Masaż leczniczy całościowy kręgosłupa. Brak ruchu, siedzący tryb życia, zła dieta połączona z nadwagą, permanentne życie w stresie nie przyczyniają się do kondycji naszego organizmu. Jednymi z pierwszych objawów takiej bytności są przeciążenia i pojawiające się tego objawy w postaci bólu pleców czy napięć w okolicy karku. Ból kręgosłupa może być również pochodną rozpoczętych zmian zwyrodnieniowych w stawach, krążkach międzykręgowych, zaburzeniach struktur mięśniowo-więzadłowych kręgosłupa czy ucisków korzeniowych. Ponadto w miejscach napięcia często dochodzi do konfliktu mięśniowo-więzadłowo-nerwowego, prowadzącego do niepożądanych zmian, a ból jest tylko oznaką patologii i sygnałem alarmowym zarazem do natychmiastowego podjęcia działań.
Jeśli problemy z plecami lub kręgosłupem wystąpiły nagle, ujawniając się w sposób ostry, uniemożliwiający jakiekolwiek działanie, wówczas jedynym co można w takim przypadku zrobić jest przyjęcie pozycji przeciwbólowej (antalgicznej) i podanie leków przeciwbólowych. Jeśli w dłuższym czasie przynosi to niewielkie korzyści, wymagane będzie podanie blokady i, w przypadku poprawy samopoczucia, wprowadzenie zabiegów fizykalnych.
Po ustąpieniu bólu warto zdecydować się na masaż leczniczy kręgosłupa lub całego grzbietu. Fizjoterapeuta sam zadecyduje czy niezbędnym okaże się masaż klasyczny czy też masaż segmentarny.
Masaż leczniczy kręgosłupa jest doskonałym remedium na ból pleców, pozbycie się zmęczenia, bezsenność, a redukując tkankę tłuszczową także na zmniejszenie nadwagi. Poprzez swoje oddziaływanie i odpowiedź organizmu masaż leczniczy jest w stanie zredukować napięcie mięśni ale także działając przeciwbólowo, poprawia samopoczucie i przynosi ogólne odprężenie. Działa mobilizująco. Stosowany na plecy jest w stanie, z bardzo dobrym skutkiem, poradzić sobie z licznymi dolegliwościami bólowymi okolic kręgosłupa – od lędźwi po kark. Redukuje sztywność dając uczucie sprawności i pozbycia się z pleców „zbędnego balastu”.
Fachowo wykonany masaż potrafi sobie poradzić z bólami napięciowymi i migrenowymi głowy. Pomaga również w przypadkach obrzęków limfatycznych, a polepszając przepływ limfy uśmierza nerwobóle i radzi sobie w kłopotach z przemianą materii. Usprawnia krążenie m. in. rozszerzając naczynia. Ma dobroczynny wpływ na mięśnie, wzmacniając i uelastyczniając tkankę mięśniową, stawy i ścięgna. Pozytywnie oddziaływuje na układ nerwowy, funkcjonowanie organów wewnętrznych i pracę układu odpornościowego.
Mimo, że całkowicie bezpieczny, masaż leczniczy pleców ma pewną grupę przeciwwskazań do których należą: wszystkie stany chorobowe przebiegające z wysoką temperaturą ciała – powyżej 38 ｰC , krwotoki, krwiaki, ostre bakteryjne stany zapalne tkanek i narządów wewnętrznych, wymagające interwencji chirurgicznej, stany zapalne i choroby skóry, naczyniaki, tętniaki, osteoporoza w stanie zaawansowanym, miażdżyca w stanie zaawansowanym, nadciśnienie tętnicze krwi, epilepsja, choroby nowotworowe, schorzenia krwi, kamica nerkowa, ciąża, menstruacja.
Fizjoterapeuta Rzeszów
Read more→Leczenie zespołu mięśniowo-powięziowego Rzeszów. Powięzie to błony z tkanki łącznej włóknistej, których zadaniem jest zewnętrzna osłona poszczególnych mięśni, grup lub całych warstw mięśni. Utrzymują w jedności ciało tworząc specyficzną siatkę zarówno otulającą jak i napinającą poszczególne jego elementy. Dlatego zajmując się kontuzjami i dysfunkcją mięśni nie można pominąć powięzi jako integralnej części tego układu. Stąd powinno się mówić nie tyle o układzie mięśniowym co o układzie mięśniowo-powięziowym. Wszystkie przewlekłe zaburzenia działania tego układu określane są zespołem mięśniowo-powięziowym.
Wszelkie urazy układu mięśniowo–powięziowego mogą powodować tworzenie tzw. punktów spustowych (MPPS). Są one niczym innym jak nadwrażliwymi miejscami zlokalizowanymi w obrębie danego mięśnia szkieletowego. W punktach tych daje się wyczuć palpacyjnie zwiększone napięcie. Punkty spustowe przybierają postać bolesnych zgrubień, guzków lub nawet pasm mięśniowych. Są bolesne podczas ucisku. Ponadto same mogą być przyczyną charakterystycznego bólu promieniującego czy tkliwości uciskowej, sztywności i bólu karku, bólu pleców czy okolic łopatki. Mogą również wywoływać napięciowe bóle głowy.
W zależności od stopnia aktywności dolegliwości bólowych, punkty spustowe (inaczej trigger points) można podzielić na trzy grupy jako:
Nie wiadomo w sposób jednoznaczny jakim czynnikom należy przypisać występowanie zespołu mięśniowo-powięziowego. Wiadomo jest, że sprzyjają mu: wrodzone wady układu kostnego, nabyte wady postawy, stres, przemęczenie, nadmierne przeciążenia, zmiany zwyrodnieniowe, zaburzenia snu, brak aktywności fizycznej i siedzący tryb życia, otyłość, dysfunkcje układu nerwowego, powikłania po kontuzjach lub stanach zapalnych, niedobory żywieniowe, zaburzenia hormonalne, używki (alkohol i nikotyna).
Zespół, a tym samym ból mięśniowo-powięziowy, może dawać różne, czasami nawet nietypowe objawy, a postawienie prawidłowej diagnozy nie zawsze jest sprawą oczywistą. Może mieć powiązania z bólami migrenowymi, skurczami naczyń, zmianą rytmu serca, zaburzeniami w pracy układu pokarmowego zmianami skórnymi, łzawieniem.
W postawieniu diagnozy skuteczne jest badanie palpacyjne. W jego trakcie można wyczuć wzmożone napięcie mięśni, ich osłabienie, bolesne skurcze, wrażliwość na opukiwanie lub stymulację, czy występowanie bólów rzutowanych po wcześniejszej aktywizacji punktów spustowych.
Terapia punktów spustowych w głównej mierze opiera się na masażu powięziowym i zastrzykach. Te ostatnie mogą neutralizować odpowiedź ze strony punktów spustowych, rozciągać sklejone powięzie czy usuwać kwasicę.
Najlepiej jednak w leczeniu zespołu mięśniowo-powięziowego sprawdza się połączenie kilku metod: ćwiczeń (w zakresie poszczególnych ruchów, ich wzmacniania, koordynacji i wytrzymałości), rozciągania i rozluźniania. Przy czym ćwiczenia są indywidualnie dobierane do każdego pacjenta i jego przypadku. Równolegle z terapią manualną warto wdrożyć farmakoterapię i zabiegi fizykalne. Dobre rezultaty przynosi: laseroterapia, krioterapia, przezskórna elektrostymulacja nerwów, radioterapia (falami radiowymi o wysokiej częstotliwości) czy terapia polem magnetycznym,
W postępowaniu przeciw bólom mięśniowo-powięziowym nie należy również zapominać o profilaktyce, bo kontynuacja złych nawyków sprzed udanej rehabilitacji gwarantuje nawrót zespołu powięziowo-mieśniowego ze wszystkimi jego reperkusjami. Wystarczy poświęcić choćby trochę czasu na zorganizowanie miejsca pracy, korekcję nieprawidłowej pozycji podczas siedzenia, przy biurku lub poprawić technikę podnoszenia i przenoszenia cięższych przedmiotów.
Fizjoterapeuta Rzeszów
Read more→Urazy stawu barkowego. Staw ramienny popularnie określany mianem stawu barkowego należy do stawów kulistych. Jest największym, ruchomym połączeniem kończyny górnej z bardzo szerokim zakresem ruchów. Łączy on kończynę górną z obręczą barkową. Ze względu na swoją specyficzną budowę – dużą główkę i płytką panewkę, ma niewielkie ograniczenia więzadłowe, a stabilizują go i chronią przed kontuzjami mięśnie. Wśród nich grupa mięśni tzw. rotatorów, sama szczególnie podatna na kontuzje. Płaską powierzchnię stawową stawu ramiennego pogłębia otaczający ją obrąbek stawowy, który przyczynia się do ochrony głowy kości udowej przed uderzeniami o kostny brzeg panewki, przy okazji zabezpieczając ją przed pełnym ruchem w stawie.
Ze względu na szeroki zakres mobilności i funkcje które pełni, staw ten często ulega urazom. I niestety dotyczą one nie tylko osób aktywnych, uprawiających sport, ale dosłownie wszystkich. Gdy już dochodzi do urazu stawu barkowego, pojawia się silny ból, ograniczenie ruchu i niejednokrotnie odczucie braku stabilności stawu.
Czasem, by doszło do uszkodzenia stawu barkowego, wystarczy silniejsze uderzenie, upadek, przemieszczenie poza dopuszczalny zakres lub przeciążenie. Kontuzji niejednokrotnie towarzyszy naciągnięcie więzadeł, naderwanie ścięgien lub mięśni i mogące się pojawiać stany zapalne i bólowe.
Rodzajów kontuzji barku i związanych z nim jednostek chorobowych jest tak wiele, że można z nich ułożyć długą listę, by tylko wymienić: bóle na tle angio i neuropatii; zakrzepicę żyły pachowej i podobojczykowej; neuropatie nerwu grzbietowego łopatki, nadłopatkowego, piersiowego długiego, dodatkowego, pachowego; uszkodzenie splotu ramiennego; zespół cieśni stawu podbarkowego; uszkodzenie stożka rotatorów; destabilizacja ścięgna głowy długiej; niestabilność stawu ramiennego; bark pływaka; zapalenie stawu ramiennego; zapalenie torebki stawu ramiennego; zespół strzelającego barku; uszkodzenie obrąbka stawowego; uszkodzenie stawu barkowo-obojczykowego… A i to nie wszystkie.
Jednakże, najbardziej pospolitymi urazami stawu ramiennego są: zwichnięcia, złamania, uszkodzenia wspomnianego pierścienia rotatorów i zwyrodnienia. Przy zwichnięciu głowa kości ramiennej przemieszcza się poza obręb panewki stawu. Oprócz dotkliwego bólu, obrzęku, deformacji i krwiaka podskórnego może, i nierzadko dochodzi, do uszkodzenia ścięgien. W przypadkach niedoleczenia, nieprawidłowo prowadzonej rehabilitacji i chęci zbyt szybkiego powrotu do aktywności, zwichnięcie jest przyczyną późniejszej niestabilności tegoż stawu.
Równie częstą przypadłością jest zwyrodnienie stawu barkowego. Wiąże się ono z kumulacją nakładających się z wiekiem bagatelizowanych mikrourazów, stanów zapalnych, niewielkich krwotoków, które z czasem mogą doprowadzić do uszkodzeń kości i degeneracji chrząstek stawowych. Czasem mogą to być również powtarzające się urazy stawu barkowego. Pojawiający się wówczas w okolicach stawu ból jest z początku praktycznie niemal nieodczuwalny. Jednak z czasem może się nasilić, nawet podczas niewielkich przeciążeń lub nawet w trakcie nieprawidłowych pozycji (choćby w czasie snu), a zmiany zwyrodnieniowe, zaczynają powoli postępować nie tylko wywołując nieznośny ból ale także i ograniczenia ruchomości samego stawu.
Z kolei w przypadku rotatorów, uszkodzenia zwykle powstają wskutek wielokrotnego rozciągania mięśni w obrębie stawu ramiennego. Dotyczą głównie mięśni: obłego mniejszego, podgrzebieniowego, nadgrzebieniowego i podłopatkowego. Często pojawiają się przy niektórych uprawianych dyscyplinach, np. w sportach „rakietowych”, podnoszeniu ciężarów, jazdy konnej. Dotykają one najczęściej osób bardzo aktywnych i związane są z przeciążeniami na bazie wielokrotnego powtarzania danych ruchów lub czynności.
W leczeniu urazów stawu barkowego najistotniejsze jest postawienie prawidłowej diagnozy. Winna ona powstać na bazie: wywiadu z chorym, zdjęcia rtg, badaniu usg, tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Bez względu na rodzaj kontuzji w zaordynowanym leczeniu należy unikać obciążania stawu barkowego. Cięższe przypadki z pewnością będą wymagać unieruchomienia i wyłączenia stawu. Przydatne tu będą sprzęty zaopatrzenia ortopedycznego: temblaki, chusty, ortezy. W pierwszym, ostrym etapie, warto także skorzystać z zimnych okładów, przyjmować niesterydowe leki przeciwzapalne (diklofenak, naproksen, ketoprofen czy meloksykam), leki rozluźniające i środki przeciwbólowe.
Dopiero po tym etapie można przystąpić do właściwej rehabilitacji. Sama terapia urazów stawu ramiennego obejmuje ćwiczenia i zabiegi fizjoterapeutyczne. Oddziałują one na tkanki, przyspieszając procesy gojenia i zrastania uszkodzeń poszczególnych struktur.
W skomplikowanych przypadkach, kiedy metody nieoperacyjne okazują się nieskuteczne nieodzownym może być zabieg operacyjny.
Dobry Fizjoterapeuta Rzeszów
Read more→